Bogdan Rymanowski, od wielu lat dziennikarz TVN-u, jeden z najbardziej znanych przedstawicieli mainstreamu, który do tej pory niczym nie różnił się w postrzeganiu katastrofy smoleńskiej od swoich kolegów po fachu, przy okazji wydania, wspólnie z Małgorzatą Wassermann, książki pt. „Zamach na prawdę”, stwierdził w wywiadzie udzielonym „Rzeczpospolitej”, że jest w grupie ludzi, którzy wciąż nie wiedzą, co się stało w Smoleńsku:
„Uważam, że opinii o Smoleńsku nie należy traktować w kategoriach wiary. Sprzeciwiam się myśleniu, że są tacy, którzy wierzą w zamach i są w „sekcie smoleńskiej”, i tacy, którzy nie wierzą i są w „sekcie antysmoleńskiej”. To jest sprawa wyłącznie rozumu i wiedzy. Dzisiaj jestem w grupie ludzi, którzy wciąż nie wiedzą, co się stało”.
Poza tym, Rymanowski dochodzi wniosku, że zbyt rzadko zadawał trudne pytania, zresztą swoim kolegom po fachu stawia podobny zarzut, jednocześnie jakby usprawiedliwiając się tym, że
„…… dla większości polityków PO wszystko zostało wyjaśnione, więc nie ma właściwie czego drążyć. Źle przyjmowali jakiekolwiek pytania dotyczące np. hipotezy zamachu. Niektórzy z nich nawet samo zadanie pytania o to, czy możliwa jest inna wersja wydarzeń niż wina pilotów i awaria, uznawali za jakiś przejaw oszołomstwa. Teraz widzę, że za rzadko zadawałem to pytanie. Byli też dziennikarze, którzy uznali się za obrońców jedynie słusznej wersji, zamiast robić to, co jest ich obowiązkiem, czyli wątpić”.
Tym stwierdzeniem Bogdan Rymanowski nie ukrywa, że był, czy też jest w dalszym ciągu, dziennikarzem mainstreamowym, takim, który zwyczajnie bał się zadawać rządzącym niewygodne pytania. Dla mnie to stwierdzenie Rymanowskiego, to swego rodzaju coming out.
Dowiadujemy się bowiem oficjalnie, że polskie dziennikarstwo mainstreamowe, czyli na usługach koalicji rządzącej, to żaden wymysł, ono istnieje i jest to dziennikarstwo nierzetelne, pozbawione obiektywizmu, manipulujące faktami.
W tym miejscu warto się zastanowić, co Rymanowskim wstrząsnęło na tyle, jak dramatyczna jest prawda, którą usłyszał z ust Małgorzaty Wassermann, że przejrzał na oczy i stwierdził, że:
„Jestem dziennikarzem i moim pieprzonym obowiązkiem jest szukać prawdy”
No pięknie, ale dlaczego dopiero teraz, dlaczego po pięciu latach od tragedii smoleńskiej? Pomimo, że lepiej późno, niż wcale, to z kolei czy dla poprawności politycznej warto było mataczyć, albo uczestniczyć w mataczeniu prawdą? Przecież media to "czwarta władza" i to stwierdzenie wcale nie odbiega daleko od prawdy, bo to media kształtują opinię publiczną, a ich wpływ na świadomość i poglądy społeczeństwa jest nie do przecenienia.
To, że prawda o tragedii smoleńskiej musi być straszna, i że cały czas jej nie znamy, wie każdy myślący Polak nie od dziś, ale od pięciu lat. Szkoda, że jeden z najbardziej znanych przedstawicieli świata mediów, dochodzi do tego wniosku dopiero teraz. Szkoda, że wcześniej nie tylko nie zadawał trudnych pytań rządzącym, ale nie stawiał ich sobie. Nie chce mi się wierzyć, że nigdy wcześniej nie zwątpił w oficjalną prawdę, która jest prawdą dla naiwnych, delikatnie mówiąc.
W tym miejscu warto zadać sobie pytanie, czy każdy dziennikarz mainstreamu musi zrobić wywiad z Małgorzatą Wassermann, żeby przejrzeć na oczy, przynajmniej w sprawie katastrofy smoleńskiej?
Zadając to pytanie, już wiem, że nie każdy, bo chociażby takiego Pawła Wrońskiego z GW, nic nie jest w stanie odwieść od przekonania o winie pilotów i gen. Błasika, jako głównej przyczynie katastrofy smoleńskiej. Zresztą nie jego jednego. Ta sama narracja sączy się cały czas z mediów publicznych oraz prywatnych. Dziś, lisi tygodnik po raz kolejny....
Syzyfoptymista
http://wiadomosci.dziennik.pl/media/artykuly/487564,rymanowski-o-zamachu-w-smolensku-i-dziennikarzach.html
http://300polityka.pl/news/2015/04/10/rymanowski-wciaz-nie-wiemy-co-stalo-sie-w-smolensku-7-cytatow-z-plus-minus/
http://wyborcza.pl/1,75968,17735291,Katastrofa_smolenska__Przeciez_wszystko_jest_jasne.html
